 |
სოფო თვაური: ამ შეგრძნებას და უხილავ კავშირს, ფულით ვერ იყიდი
ავტორი
ნუგზარ ჭიაბერაშვილი
გემოვნებიანი მუსიკოსი სოფო თვაური, მართალია ლატვიაში ცხოვრობს, თუმცა საქართველოს წარმოჩენისთვის იღწვის... ის ლატვიაში, ერთ პატარა და ლამაზ ქალაქ ლგავაში დაიბადა. მშობლები - თემურ თვაური და მაია ნავროზაშვილი არიან. ცხრა კლასი ლატვიაში დაამთავრა, იქვე სწავლობდა მუსიკალურ სკოლაში და კოლეჯში. მეხუთე წელია სწავლას ლონდონში აგრძელებს, წელს კი მაგისტრატურის სტუდენტიც გახდა. იმედია, ორ წელში, უკვე მაღალ საფეხურზე მდგომი მუსიკოსი იქნება.
- სოფო, როდის დაიწყო შენი სამუსიკო კარიერა?
- მუსიკალური კარიერა საქართველოში დავიწყე, სადაც ორ წელიწადში ერთხელ ჩამოვდიოდით. ჩემი დეიდაშვილი პიანინოზე უკრავდა და მახსოვს, ხუთი წლის ასაკში მშობლებს მეც მუსიკალურ სკოლაში შეყვანა ვთხოვე. შემდეგ ჩამოსვლაზე, დეიდაშვილმა (ხატია ტერუნაშვილმა) პატარა ნაწარმოების დაკვრა მასწავლა. როცა ჩემი მშობლები ლატვიიდან თბილისში ჩამოვიდნენ (მე აქ დამტოვეს ნათესავებთან), პატარა სიურპრიზი დავახვედრეთ: მათ, გვერდით ოთახიდან მუსიკის ხმა ესმოდათ, ეგონათ ხატია უკრავდა და როცა გაიგეს მე ვიყავი, გადაწყვიტეს, როგორც კი ლატვიაში დავბრუნდებოდით (სექტემბერში ექვსი წლის ასაკში), მუსიკალურ სასწავლებელში შემიყვანდნენ. ასეც მოიქცნენ, ორი წლის შემდეგ კი ვიოლონჩელოზე გადავედი.
- და რატომ ვიოლონჩელო, რა იცოდი ამაზე შვიდი წლის ასაკში?
- თვითონ სიტყვამ დამაინტერესა – ვიოლონჩელო. ჩვენი ოჯახის მეგობარი მუსიკალურ კოლეჯს ამთავრებდა. მეხუთე კურსზე (ადრე კოლეჯი ხუთ კურსიანი იყო) ბაკალავრის ხარისხი უნდა დაეცვა და ერთი მოსწავლე მოემზადებინა, გადაწყვიტა _ ეს მე ვყოფილიყავი, მეც დავთანხმდი. ისე კარგად მომამზადა, რომ გამოცდის მერე ვიოლონჩელოს სწავლის გაგრძელება გადავწყვიტე. 2012 წლის ივლისის თვეში, ლონდონში ,,Royal College of Music,, ბაკალავრის სერთიფიკატი მივიღე. ახლა მაგისტრატურას გავდივარ. მაგრამ ყველაზე ფასეული და მნიშვნელოვანი სკოლა, მაინც სცენაა...
- ვინ გეხმარებოდა მუსიკის შესწავლაში, ეს ხომ ურთულესი და ძალიან შრომატევადი პროფესიაა?
რეჟისორი, ცნობილი მსახიობი და და საინტერესო მოსაუბრე - სოსო ჟაჭვლიანი, კენჭს გლდანის მაჯორიტარად იყრის. მისი ოცნებაა, გლდანში, სააკაშვილმა საკუთარი კანდიდატურა წარადგინოს. ამბობს, რომ ცხოვრებაში ადვილად არაფერი მოუპოვებია. მას წინასაარჩევნოდ ვესტუმრეთ და დაწვრილებით გამოვკითხეთ, რა ბერკეტებს გამოიყენებს პარლამენტში მოსვლის შემთხვევაში და რას ჰპირდება გლდანელებს...
- ბატონო სოსო რატომ გადაწყვიტეთ პოლიტიკაში მოსვლა?
- ყველაფერი, რაც ჩემს ცხოვრებაში ხდება კანონზომიერია, ლოგიკას მიჰყვება. ვინც ,,ქართული ოცნების" მაჟორიტარად არიან წარდგენილნი, საკუთარ საქმეში ყველა წარმატებულია. მოსვლის დღიდან ხელისუფლება, ათი წელი, მხოლოდ დაპირებებს იძლევა, მაგრამ რა გააკეთა?! პირიქით ყველაფერი გააფუჭდა. ლაპარაკობენ პოლიციის რეფორმაზე... დავსვათ ნებისმიერი ეკონომისტი და დანახარჯი გავათვლევინოთ; როგორ, ან რა ფორმით გააკეთეს ეს ყველაფერი, აბსოლუტურად სხვა სურათს მივიღებთ. პოლიცია და ყველა ძალოვანი სტრუქტურა, მთლიანად პოლიტიზირებულია. სატელიტურ თეფშებს ხსნიან, ხმას ახშობენ, (როგორც კომუნისტები ახშობდნენ ამერიკის ხმას) რაც იმას ნიშნავს, რომ ხალხის აზრს, ნებას და თავისუფლებას ახშობენ. რეიგანმა საბჭოთა კავშირს ბოროტების იმპერია იმიტომ უწოდა, რომ ადამიანის უფლებები დაუცველი იყო. ძველ დროს არ მივტირი, მაგრამ დღეს საქართველოში განსხვავებული აზრი ეზიზღებათ. რუსეთმა, როგორ უნდა გვაჯობოს, იქ პოზიციას და ოპოზიციას, ყველას, თავისი ადგილი აქვს და თავიანთ ბიზნესშიც წარმატებულნი არიან. თქვენ კი მეკითხებით, აქ რა გინდათ, რატომ ერევით პოლიტიკაშიო(?). მე თქვენ გეკითხებით, ადამიანებს, გინდათ მონები იყოთ?!
მიხეილ სააკაშვილს შეეძლო ერთ-ერთი საუკეთესო და წარმატებული პრეზიდენტი ყოფილიყო, მაგრამ არა - ესენი სხვა დავალებით მოვიდნენ, პროფესიონალი აფერისტები არიან. ბიძინაზე ამბობენ, იმიტომ აკეთებდა ამდენ ქველმოქმედებას, რომ პოლიტიკაში უნდოდა მოსვლაო. თუ ოცი წლის წინ ეს ჩანაფიქრი ჰქონდა და მილიონებს ხარჯავდა, რა მაგარი კაცი ყოფილა, რომ ხმას არ იღებდა.
რუსეთის იმპერიისა და საბჭოთა ისტორიოგრაფია შექმნა მითი რუსეთის მეშვეობით საქართველოს ევროპეიზაციის თაობაზე. იყო თუ არა რეალური რუსეთის მეშვეობით დასავლურ სამყაროსთან (ევროპასთან) დაკავშირება? რა როლი შეეძლო ეთამაშა რუსეთს საქართველოს ევროპეიზაციის პროცესში? რამდენად რეალური იყო თვით რუსეთის ევროპეიზაცია? გვესაუბრება საქართველოს საპატრიარქოს წმიდა ანდრია პირველწოდებულის სახელობის ქართული უნივერსიტეტის პროფესორი, ისტორიის მეცნიერებათა დოქტორი, ვახტანგ გურული.
- ბატონო ვახტანგ! როდის დაიწყო რუსეთის ევროპეიზაცია?
რუსეთის ევროპეიზაცია პეტრე I-ის (1696-1725) ეპოქაში დაიწყო. პეტრე I-ის შემდგომ, მისი მემკვიდრეების მმართველობის წლებში, ეს პროცესი მეტნაკლები ინტენსივობით გაგრძელდა. რუსეთის ევროპეიზაციის ისტორიაში განსაკუთრებული ადგილი უჭირავს იმპერატორ ეკატერინე II-ს (1762-1796). ვერც პეტრე I-ის და ვერც ეკატერინე II-ის დროს რუსეთი ევროპული სივრცის, ევროპული სამყაროს ნაწილად ვერ აქცია. სლავური სამყაროდან რუსეთის გამოყვანა ძალზე ძნელი აღმოჩნდა. პეტრე I რუსეთს განაგებდა როგორც ტიპიური აზიელი დესპოტი. ეკატერინე II, ევროპის მონარქებისა და განმანათლებლების წინაშე კეკლუცობის მიუხედავად, ასევე დესპოტური მეთოდებით მართავდა რუსეთს. ამ პერიოდში (XVIII საუკუნეში) რუსეთი არა მარტო ევროპული სივრცის ნაწილი ვერ გახდა, არამედ ევროპისათვის მუდმივ და რეალურ საფრთხეს წარმოადგენდა. ვითარება იცვლება ნაპოლეონის შემდგომ ეპოქაში.
- რა მოხდა ნაპოლეონის შემდგომ ეპოქაში?
- რუსეთის იმპერატორი ალექსანდრე I (1801-1825) ნაპოლეონის შემდგომი ეპოქის ევროპის მოწყობის მთავარი არქიტექტორი იყო. ,,საღვთო კავშირის~ შექმნით (1815 წ.) წარმოიშვა საერთოევროპული სივრცე, რომლის ნაწილიც რუსეთის იმპერია გახდა. რუსეთის ევროპეიზაციას თითქოს ხელს ვერაფერი შეუშლიდა. ეს პროცესი შეფერხდა ალექსანდრე I-ის უცნაური გარდაცვალებისა და დეკაბრისტთა ამბოხების შემდეგ (1825 წ.). ახალმა იმპერატორმა ნიკოლოზ I-მა (1825-1855) ჩათვალა, რომ დეკაბრისტთა იდეები (მონარქიის შეცვლა კონსტიტუციური მონარქიით ან რესპუბლიკური წყობილებით) ევროპული სინამდვილიდან იღებდა სათავეს. რუსეთის იმპერია 1825 წლის შემდეგაც ევროპული სამყაროს ნაწილად რჩებოდა, მაგრამ ამჯერად რუსეთმა ,,საღრთო კავშირის~ პრინციპებიდან გამომდინარე რევოლუციებისაგან ევროპის სახელმწიფოების დაცვა იდო თავს. ევროპის სახელმწიფოების შინაურ საქმეებში რუსეთის ჩარევას ვენაში, პარიზში, ლონდონსა და ბერლინში არასასურველ, საშიშ მოვლენად განიხილავდნენ და რუსეთის დასასჯელად ემზადებოდნენ. რუსეთისა და ევროპის მოსალოდნელი კონფრონტაციის თავიდან აცილება მხოლოდ ნიკოლოზ I-ის მოულოდნელი გარდაცვალების (1855 წ.) წყალობით გახდა შესაძლებელი. ახალმა იმპერატორმა ალექსანდრე II-მ (1855-1881) რუსეთის ევროპეიზაციის ახალი, დიდი გეგმა შეიმუშავა და ენერგიულად შეუდგა მის რეალიზებას.
ავტორი
ნუგზარ ჭიაბერაშვილი
ქართული პოლიტიკა ახალ ეტაპზე გადადის. შესაბამისად, საზოგადოებაც სიახლისთვის ემზადება. სიახლისა, რომელიც ყოველთვის იზიდავს ხალხს: ზოგს იმიტომ, რომ ძველი მობეზრდა, მავანს არსებული წესწყობილება არ მოსწონს და ახალი ხელისუფალის იმედი აქვს _ უკეთ რომ იცხოვროს. რადგან ამდენი განსხვავებული აზრი და შეხედულებაა, „ქართული ელიტა“ ეცდება, წინასაარჩევნო პერიოდში, მრავალი პოლიტიკური მოღვაწის ინტერვიუ შემოგთავაზოთ, რათა დასკვნის გამოტანა ადვილად შეძლოთ. საქართველოში ეროვნულ უმცირესობათა და სხვა მრავალ პრობლემატურ საკითხზე, ბატონი მამუკა არეშიძე გვესაუბრება.
მამუკა არეშიძე: ჩემი მუშაობის სპეციფიკიდან გამომდინარე, კარგად დავინახე, რა კატასტროფა ემუქრება ქვეყანას. ჩემი სფერო, ეროვნული უმცირესობების საკითხის გარდა, რელიგიურ უმცირესობებსაც მოიცავს, ასევე მთიან რეგიონებსა და საზღვრებს. განსაკუთრებით, ხაზი ბოლო ორ საკითხს მინდა გავუსვა: ის, რაც ჩვენს მთიან რეგიონებთან დაკავშირებით ხდება, ეს, ამ დამღუპველი პოლიტიკის შედეგია. სამწუხაროდ, ეს პროცესი წინ კატასტროფული სისწრაფით მიდის. ხელისუფლება არაფერს აკეთებს ამისთვის და მთის დაცლა საზღვრის მოშლას იწვევს. პრაქტიკულად, ბოლო წლების განმავლობაში, დაკარგული საზღვრის მიმდებარე ტერიტორია, რომ ვიანგარიშეთ, დღეში 1 კვადრატული მეტრის დაკარგვა გამოგვდის. რამაც ჩემი პოლიტიკაში აქტიური ქმედების აუცილებლობა გააჩინა. თუმცა ჩვენი ოპოზიციური სპექტრი ისეთ მდგომარეობაში იყო, რომ პრაქტიკულად, საჭირო ქმედებებს ვერ ანხორციელებდნენ. ამიტომ ბიძინა ივანიშვილის გამოჩენის შემდეგ მის წინადადების უმალ დავთანხმდი და ამ პოლიტიკურ მოძრაობაში ჩავები. ბევრი რამა გამოსასწორებელია. თავიდანვე გადაწყდა, რომ გამარჯვების შემთვევაში, შემეძლებოდა დღევანდელი სურათი სერიოზულად შემეცვალა. ამან განაპირობა ჩემი პოლიტიკაში მოსვლა.
თავიდან მოძრაობა „ქართულ ოცნებაში“, რეგიონალური პოლიტიკის ჯგუფს ვხელმძღვანელობდი, ახლა კი მაჟორიტარობის კანდიდატი გახლავართ გარდაბანში. ამავე დროს, „ქართულ ოცნებაში“ არსებულ ეროვნებათა სახლის ხელმძღვანელიც ვარ, სადაც საქართველოში მცხოვრები,მრავალი ეროვნების წარმომადგენელია გაერთიანებული.
ლევან როგავა: იაპონელებს კატაში შეიძლება ვერ ვაჯობოთ, მაგრამ ორთაბრძოლებში ჩვენი უპირატესობა ნამდვილად იგრძნობა...
ავტორი
ნინო ბოლქვაძე
საქართველოს გოჯუ რიუ კარატეს თბილისში სპორტული დარბაზი აქვს, რაც ალბათ ერთადერთი შემთხვევაა, როცა ცალკეული კარატეს სკოლას, ანუ ფედერაციას დღეს ჩვენთან, ასეთი კეთილმოწყობილი დარბაზი ჰქონდეს. გრძელვადიან პერპექტივაში ფედერაცია ფილიალებს ჩამოაყალიბებს. ოკინავური გოჯუ რიუ კარატეს საერთაშორისო ფედერაციის (IOGKF) პრეზიდენტი და შეფ-ინსტრუქტორი _ ლევან როგავა _ მესამე დანის მფლობელი გახლავთ, მსოფლიოს ორგზის ჩემპიონი კონტაქტურ კარატეში (გოჯუ რიუ), საქართველოს მრავალგზის ჩეპიონი, პან-ამერიკის ორგზის ჩემპიონი, ასევე კანადის ჩემპიონი. კარატე უკვე შესისხლორცებული აქვს და სპორტის ამ სახეობის გარეშე, ცხოვრება მისთვის წარმოუდგენელია.
- ლევან, განგვიმარტე რას ნიშნავს სიტყვა ,,სენსეი~?
- ,,სენსეი" მასწავლებელს ნიშნავს. ჩვენთან, გოჯუ რიუში მასწავლებელს არავინ ეძახის. სენსეი იმ ტრადიციის გაგრძელებაა, რომელ ტრადიციასაც ჩვენ მივდევთ. სამწუხაროდ, დღეს საქართველოში ბევრმა ეს ტრადიცია დაარღვია და მასწავლებლად იწოდებიან, არადა, საკმაოდ დიდი განსხვავებაა, როგორც შინაარსობრივად, ისე ტრადიციიდან გამომდინარე. ეს კი საკმაოდ ცუდი ტენდენციაა... თუ გადმოგაქვს შენ იაპონური კულტურა და ტრადიცია, მაშინ, ბოლომდე უნდა სცე პატივი და ყველაფერი ზუსტად უნდა გაითვალისწინო.
პირველი ინტერვიუ ბიძინა ივანიშვილთან
ბანკ "Росийски кредит"-ის დამფუძნებელი და მეპატრონე გახლავთ რუსეთის ერთერთი ყველაზე იდუმალი მეწარმე ბორის ივანიშვილი. მას პრაქტიკულად არ მიუღია მონაწილეობა საჯარო ღონისძიებებში, არასოდეს მიუცია ინტერვიუ. რას აკეთებდა ივანიშვილი უცხო თვალისგან შორს? იგი აგროვებდა ქონებას.
ამას წინათ ჟურნალმა `Fორბეს~-მა ეს ქონება 2,6 მილიარდ დოლარად შეაფასა. მაგრამ, თვით ივანიშვილის სიტყვებით, "როსკრედის" მეპატრონე ღირს 5 მილიარდ დოლარზე მეტი. გასულ წელს მის ბიზნესში დადგა გარდატეხის მომენტი. გაყიდა რა თავისი უმსხვილესი საწარმოო აქტივები, მან 2 მლრდ დოლარზე მეტი აიღო. ეს გახდა სრული მოულოდნელობა არა მხოლოდ ბაზრის მონაწილეთათვის, არამედ მათთვისაც, ვინც იცნობდა ივანიშვილს. რატომ გააკეთა მან ეს, როგორ გეგმავს მიღებული ფულის განკარგვას – ამის თაობაზე ბორის ივანიშვილმა `ვედომოსტის~ მისცა თავის ცხოვრებაში პირველი ინტერვიუ.
_ ბორის გრიგორის ძევ, თქვენ არასოდეს მიგიციათ ინტერვიუ და თქვენი სამეწარმეო საქმიანობის დასაწყისიდანვე ამჯობინეთ ჩრდილში ყოფნა. რასთან არის დაკავშირებული ასეთი იდუმალება?
_ მე მართლაც არასაჯარო პიროვნება ვარ. ეს დაკავშირებულია მხოლოდ ჩემს ხასიათთან. არ მიყვარს ჟურნალისტებთან შეხვედრა, მონაწილეობა საჯარო ღონისძიებებში, ყოფნა სხვა და სხვა სახის შეხვედრებზე. იქ ნიღაბი უნდა გეკეთოს, მე კი ვერ ვიტან ფორმალობებს. ვარ მატერიალისტი, არ მჯერა სიკვდილის შემდეგ სიცოცხლისა, სიცოცხლე კი მოკლეა და მე არ მინდა არაფერი ისეთის კეთება, რაც შეზღუდავს ჩემს თავისუფლებას. საერთოდ მე არ მიყვარს ყურადღების ცენტრში ყოფნა, დაბადების დღესაც კი არასოდეს ვიხდი.
შალვა მამასახლისი: მხატვრობა და ნახატი შეიძლება ბიბლიასაც შევადაროთ
ავტორი
ნინო ბოლქვაძე
მხატვარი ე.ი. ადამიანი, რომელსაც შეუძლია დახატოს ის, რასაც წარმოსახვა კარნახობს, ხედავს, სიზმრად იხილავს... მხატვრობა შინაგან ემოციებთან და გარემოებებთანაა დაკავშირებული, ასევე ხმაურისა და მუსიკალური ბგერების შეგრძნებასთან. სიტყვა ,,მხატვრობა"" ადამიანის მიერ შექმნილ ყველა გამოსახულებას მოიცავს _ პრეისტორიული გამოქვაბულის სურათებით დაწყებული, თანამედროვე სამხატვრო გალერეის კედელზე გამოკიდებული, ავანგარდისტული ტილოთი დამთავრებული. ადამიანები დიდი ხანია დაობენ იმაზე, რა არის მხატვრობა და რატომაა ის ასეთი მშვენიერი. მხატვრებსა და ხელოვნებათმცოდნეებს ერთმანეთისგან ხშირად, სრულიად განსხვავებული მოსაზრებები აქვთ, რაც ზოგჯერ ცხარე კამათის საგანიც გამხდარა. ამ და სხვა კითხვაზე პასუხს მხატვარი შალვა მამასახლისი გაგვცემს, რომელიც ბავშვობიდან ხატავს… დედის გარდაცვცალების შემდეგ დედის პორტრეტი დახატა, საიდანაც საღებავით დახატული სისხლი დღემდე არ გამშრალა.. იგი საქართველოს კარატე-დოს ეროვნული ფედერაციის საორგანიზაციო კომიტეტის წევრიცაა.
- ბატონო შალვა, რა არის მხატვრობა და როდის მიხვდით, რომ მხატვრობა თქვენი საქმეა?
- მხატვრობა ბევრ რამეს ნიშნავს. ეს თვითგამოვლინების ერთ-ერთი ხერხია. სამი წლის ვიყავი, როცა ხატვა დავიწყე. პირველი ნახატი სატელევიზიო ანძა და მთაწმინდა იყო.
- თქვენი საყვარელი თემა?
- საყვარელი თემა - დედა-შვილობაა.
შორენა ხაინდრავა: სტანდარტული ბალერინას აღნაგობა არ მაქვს
ავტორი
მზია გოგოძე
შორენა ხაინდრავა თბილისის ზაქარია ფალიაშვილის სახელობის ოპერისა და ბალეტის თეატრის წარმატებული ბალერინაა. უკვე 14 წელია, რაც საბალეტო სპექტაკლების წამყვან პარტიებს ასრულებს. ამ ხნის განმავლობაში, არაერთი საინტერესო და სახასიათო სახე შექმნა. მისი სცენაზე გამოსვლა ყოველთგვის გამოირჩევა მაშტაბურობით, იმპროვიზაციითა და კარგი ტექნიკით...
შორენა ხაინდრავა: ბალეტით ძალიან ადრეულ ასაკში დავინტერესდი, ის ჩვენს ოჯახში ჩემით არ დაწყებულა. დედაჩემი - ელენე ხაინდრავა და მისი მშობლები, ბალეტის ყოფილი მოცეკვავეები არიან... ამიტომ, სულ კულისებსა და საგრიმიოროში ვტრიალებდი, Mმომწონდა სცენა, იქაური ატმოსფერო, ბალერინები, ლამაზი კაბები და რაც მთავარია, დედის ცეკვა...
ავტორი: ნინო ბოლქვაძე
ბოლო დროს საზოგადოების ყურადღება, სოხუმის დრამატულ თეატრში განვითარებულმა მოვლენებმა მიიქცია, რასაც ბევრი მითქმა – მოთქმა მოჰყვა. ყველასათვის საყვარელმა მსახიობმა ნანა ხურითმა განვითარებული მოვლენების გამო თეატრი დატოვა. ის არ არის რომელიმე პარტიის პოლიტიკური წევრი. მისივე თქმით, როდესაც საქართველოს ყველაზე მეტად უჭირს, ქართველი ხალხი გვერდში უნდა ამოუდგეს ერთმანეთს და ხმამაღლა თქვას უარი ქვეყანაში განვითარებული განუკითხაობის წინააღმდეგ.
სოხუმის თეატრში როგორ მოხვდით?
თეატრალური ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ, ჩემს დასთან, ლილისთან სოხუმში ჩავედი სტუმრად. იმ დროს გოგი ქავთარაძე კიტა ბიაჩაძის სპექტაკლს ,,მკაცრ ქალიშვილებს" დგამდა. მეც ვესწრებოდი რეპეტიციებს. სწორედ მაშინ შემამჩნია ბატონმა გოგიმ და ასე აღმოვჩნდი სოხუმის თეატრში. სადაც 8 წელი შემოვრჩი.
რას იტყვით სოხუმის დრამატულ თეატრში განვითარებულ მოვლენებზე?
სოხუმის თეატრის დღევანდელი მმართველი...
